Van straatarm tot schathemeltje rijk!

Het is je vast niet ontgaan dat een van de stelregels van onze succesvollere medemens is dat 1. de perfecte omstandigheden niet bestaan 2. je keuzes moet maken en 3. doorzettingsvermogen allesbepalend is. In het geval van de gevluchte Albaniër Armir Harris zou je best kunnen zeggen dat zijn situatie allesbehalve ideaal was.

In 1996 vlucht Armir op 8 jarige leeftijd met zijn moeder en zusje naar de VS. Met slechts $ 2000,- op zak komen zij terecht in St. Louis, waar zij van het ene naar het andere daklozencentrum trekken en dikwijls noodgedwongen 'hun intrek nemen' op een bankje in een park.

Twee jaar later weet ook een oom van Armir te ontkomen aan de burgeroorlog en samen met hem vertrekt het gezin naar Charlotte, North Carolina. Zijn oom gaat daar aan de slag als taxichauffeur en krijgt het voor elkaar een partybus- en limousineverhuurbedrijf op te zetten. Bij gebrek aan geld voor werknemers vraagt zijn oom aan Armir om een handje te helpen. In het begin doet hij alleen de reserveringen en de schoonmaak, maar als hij zichzelf HTML-code leert, bouwt hij voor z'n oom een website.

In St. Louis woont gaat Armir naar een public high school waar hij het tennissen ontdekt. Hij leert zichzelf de basis en laat zich coachen door eenieder die dat gratis wil doen. Nu is sport een belangrijk onderdeel in het curriculum van Amerikaanse high schools en het blijkt dat Armir talent heeft. En zo komt het dat hij wordt gescout door de gerenommeerde Boston University. En dat is niet niks!

Helaas wordt al snel duidelijk dat hij net niet tot de crème de la crème van jonge tennissers behoort en een carrière als pro er voor hem niet in zit. Hierdoor verliest hij zijn interesse in het spel en besluit aan het eind van zijn eerste jaar op BU te stoppen.

In 2009 verhuisd hij naar Los Angeles. Tijdens zijn tijd op BU heeft hij de makelaardij ontdekt en hierin ziet meer kansen. Hij meldt zich aan bij UCLA om daar zijn studie af te maken terwijl hij als bijbaan handelt in vastgoed. Ook hier besluit hij in 2012, met nog 3 punten te gaan voor hij kan afstuderen, ermee te stoppen. Hij vindt dat hij genoeg heeft geleerd en wil niet nóg meer geld lenen voor zijn opleiding.

Hè, leuke jongen die Armir maar succesvolle ondernemers zetten toch altijd door?! Hold your horses, nu komt het!

Zijn oom krijgt een telefoontje van de Democratic National Convention met een aanvraag voor 60 bussen. Eén probleem: zoveel bussen heeft hij niet. Armir springt bij, beweegt hemel en aarde bij andere bedrijven om bussen te huren en hij krijgt het voor elkaar: ze pakken de klus aan. En vanaf dat moment zal alles anders worden, want het idee voor Shofur is geboren.

Met een investering van slechts $ 800 uit eigen zak start Armir in 2013 de boel op. Hij zet Shofur neer als een nationaal vervoersbedrijf dat toegang biedt tot luxe gechauffeerd transport door middel van het 'marktplaatsprincipe'. Buitengewoon briljant bedacht, want zonder een enkele eigen bus, shuttle of limousine weet Shofur toch vraag en aanbod met elkaar te verbinden en wordt per reservering een stukje commissie gepakt.

Het bedrijf groeit lekker en krijgt steeds meer bekendheid. En de reputatie is goed: wanneer in 2016, na orkaan Matthew in Florida, de nood aan de man is, wordt Shofur gevraagd om meer dan 10.000 mensen te evacueren uit het rampgebied. Binnen no time hebben ze dat ook geregeld.

En nu?

Armir heeft het op 29-jarige leeftijd dik voor elkaar. Zonder diploma, zonder significante investeringen, maar met een goeie dosis doorzettingsvermogen heeft hij van Shofur binnen 4 jaar een miljoenenbedrijf gemaakt. In de Verenigde Staten en Canada rijden er inmiddels 5.000 bussen, zijn er al meer dan een miljoen klanten rondgereden, staat er ongeveer 8.046.720 Km op de teller en is er nog nooit een ongeluk gebeurd. Oh ja, Armir harkt met Shofur een omzet van $12 miljoen naar binnen. Dus wat de clichés betreffen over The American Dream, keuzes maken en succesvol ondernemen; in Armirs' geval kloppen ze als een bus…